wojna polsko ruska gdzie jest feta

Wojna Rosja — Ukraina. Gen. Polko: Goliat przegrywa z Dawidem. W rozmowie z PAP gen. Polko był pytany o 24 lutego ub.r. i pojawiające się wtedy opinie, według których inwazja zakończy Wojna polsko-ruska. 2009. 5,1 195 789 ocen. 6,0 26 Nie znoszę ludzi pokazujących innym gdzie jest ich miejsce, w dodatku często na podstawie wyglądu, czy Masłowska musi brac/wciągać/palić coś naprawde mocnego, skoro ma takie loty piszac takie absurdalne powiesci. Poza Szycem ktory zagrał genialnie, lepiej by tego nikt nie zagrał, to ten film nie wnosi Dorota Masłowska. Weszła na literacki parnas przebojem. Napisała powieść bez zadęcia, językiem popkultury. A z przygód dresiarza uczyniła alegorię polskiej tożsamości. Dwóch odwiecznych rywali, zadawnione waśnie i wielka stawka - w Warszawie Polska podejmować będzie Rosję, a o porządek na boisku dbać będzie Niemiec. Lepszej kompilacji nie dało się już Frauen Aus Dem Ausland Kennenlernen Kostenlos. Nowe wydanie najbardziej znanej książki Doroty Masłowskiej! Debiutancka powieść Doroty Masłowskiej uchodzi wciąż za wielką polską sensację literacką. Książka ta sprzedała się w ogromnym nakładzie i wzbudziła żywe zainteresowanie zagranicznych wydawców. Autorka w 2002 roku wstrząsnęła polskim życiem literackim bestsellerem, który napisała, przygotowując się do matury. Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną to chłodne spojrzenie na życie zdezorientowanej młodzieży z blokowiska, żyjącej od imprezy do imprezy, w świecie narkotyków, seksu i światopoglądowego nonsensu. Debiutancka powieść młodziutkiej autorki stała się z dnia na dzień zarówno literackim skandalem, jak i kultową książką pokolenia. Powieść została wyróżniona paszportem "Polityki" i nagrodą publiczności Nike 2002. Data wydania: 2020-06-17 ISBN: 978-83-7392-627-1, 9788373926271 Wydawnictwo: Noir sur Blanc Seria: Kolekcja 70 lat Empik Nagrody: Nagroda Literacka „Nike” (Zwycięzca) Stron: 248 dodana przez: chudini0505 Temat: wojna polsko-ruska piekny obraz ;] polecam cale kino choc czesc kina chyba nie wiedziala o co kaman;] karki z lalami po sciezce konto usunięte Temat: wojna polsko-ruska A ja nie potrafiłam przebrnąć przez pierwsze 20 stron książki Masłowskiej. Nie dostrzegłam w tym żadnego wybitnego dzieła. Ale - to kwestia gustu :) A do kina na ten film z pewnością nie pójdę. konto usunięte Temat: wojna polsko-ruska ja przebrnelam przez ta kasiazke chociaz czytalam ja az 3 miesiace liczylam ze znjade tam cos co urzeklo ludzi i to cos za co dostała paszpor polityki nie znalazlam ale zastanawiam sie nad pojsciem do kina Temat: wojna polsko-ruska Do książki podchodziłem trzykrotnie. Pierwszy raz - 20 stron. Drugi raz - 60 stron. Trzeci raz - całość. I z całą świadomością stwierdzam, że jest to jedna z najważniejszych i najlepszych powieści, jakie kiedykolwiek zostały w Polsce opublikowane. Temat: wojna polsko-ruska maslowska to nowo mowa naszych czasow esemesow i blogow belkot nas otaczajacy, ja otaczajacy ... jeszcze wiele dobrego napisze... jakub sysło edytował(a) ten post dnia o godzinie 16:55 konto usunięte Temat: wojna polsko-ruska tomasz jakub sysło: piekny obraz ;] polecam cale kino choc czesc kina chyba nie wiedziala o co kaman;] karki z lalami po sciezce Mam bardzo podobne odczucia. Część widowni wypełnili ludzie, których oglądaliśmy potem na ekranie. ;) Ale film - mistrzostwo. Wiecie może gdzie można jeszcze dorwać książkę? (zniknęła z księgarń już jakiś czas temu) konto usunięte Temat: wojna polsko-ruska Maciej Wołodko: tomasz jakub sysło: piekny obraz ;] polecam cale kino choc czesc kina chyba nie wiedziala o co kaman;] karki z lalami po sciezce Mam bardzo podobne odczucia. Część widowni wypełnili ludzie, których oglądaliśmy potem na ekranie. ;) Ale film - mistrzostwo. Wiecie może gdzie można jeszcze dorwać książkę? (zniknęła z księgarń już jakiś czas temu) mogę udostępnić Temat: wojna polsko-ruska Ja naleze chyba do mniejszosci, ktora Maslowska lubi i ceni (nie tylko za 'Wojne', ale tez za 'Pawia krolowej' i 'Miedzy nami...') Za 3 tygodnie we Wro - wiec sie do kina wybiore :) Temat: wojna polsko-ruska Jesli film diametralnie rożny od książki chętnie sie wybiorę - ale to chyba z samej tylko sympatii do Pana Szyca. Książka mi się wyjątkowo nie Banaś: A ja nie potrafiłam przebrnąć przez pierwsze 20 stron książki Masłowskiej. Nie dostrzegłam w tym żadnego wybitnego dzieła. Ja tak samo. Myślę, ze dzieło to za duże słowo ;-)Justyna W. edytował(a) ten post dnia o godzinie 21:36 Joanna K. my imagination is always on vacation Temat: wojna polsko-ruska psychodeliczna demolka;] konto usunięte Temat: wojna polsko-ruska a na sali wszyscy myśleli, że to komedia... Joanna C. coach, trener, freelancer, (w zmianach...) Temat: wojna polsko-ruska Byłam .. widziałam - polecam jeśli macie chęć na film który wzbudza mieszane uczucia i daje do myślenia "o co chodzi nam w naszych wojnach?" :) Autor: Lech Moliński, 25 kwietnia 2009 Terry Gilliam doczekał się polskiego odpowiednika. Jest nim Xawery Żuławski. Ponoć nieprzekładalna na język filmowy "Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną" Masłowskiej okazała się wspaniale wybrzmiewać w filmowej rzeczywistości. Dzięki Xaweremu Żuławskiemu. Niezwykle wyczekiwana adaptacja najgłośniejszego literackiego debiutu ostatnich lat spełnia pokładane w niej nadzieje. Pełen wirtuozerskich scen, mięsistych dialogów i ukrytych na dnie obserwacji na temat współczesności film na podstawie powieści wejherowskiej pisarki to coś, czego polskie kino dotychczas nie widziało. Najtrudniej jest, pisząc o "Wojnie polsko-ruskiej" podążyć za sferą fabularną. Ciąg epizodów łączy ze sobą postać Silnego (Borys Szyc z wygolonymi włosami, brwiami i rzęsami), którego oglądamy podczas spotkań z czterema kobietami: Magdą (Roma Gąsiorowska), Andżelą (Marta Strzelecka), Nataszą (Sonia Bohosiewicz) i Alą (Anna Prus), przeplatanych autotematycznymi pojawieniami się Doroty Masłowskiej, pardon: Masłoskiej. Każda z nich reprezentuje inny typ kobiecości, oczywiście, odpowiednio skarykaturyzowany. Ala to dziewczyna ze szkółki niedzielnej, która też kiedyś też chciała się buntować, nawet myślała o ścięciu włosów, ale mama - na szczęście! - ją powstrzymała. Natasza nosi bamberę z naszytą flagą Polski, rzuca mięsem na zawołanie i ogólnie można by nią dzieci straszyć. Respekt do niej czuje nawet hardy i dzielny Silny. Andżela to dziewica, ekolożka, poetka, myślami o samobójczej śmierci wypełniająca każdą wolną chwilę. Najistotniejsza w całej opowieści jest Magda, była partnerka głównego bohatera, temperamentna i niezwykle urodziwa, a jednocześnie niestabilna psychicznie, jak również i wszyscy pozostali uczestnicy ekranowej sieczki spod ręki Masłowskiej i Żuławskiego. Lichy konstrukt fabularny stanowi jedynie przyczynek do poczynienia tabunu obserwacji na temat dzisiejszych czasów. Poszczególne epizody zlewają się, przeplatają między sobą, wytarte zostają jakiekolwiek granice między jawą a snem, między fikcją a rzeczywistością. W pierwszej chwili można mieć wrażenie bełkotliwego charakteru całości. Rzeczywiście filmowy galimatias stylów, konwencji, narracyjny chaos można określić mianem bełkotu, ale jeśli tak, to bełkotu kontrolowanego. Niezborna i nie poddająca się kontroli opowieść w gruncie rzeczy jest przez młodego Żuławskiego znakomicie trzymana w ryzach. "Wojna polsko-ruska" ani na moment nie wymyka się twórcy "Chaosu" z rąk, a wszystkie pozornie rozbijające jedność filmu zabiegi formalne i narracyjne wraz z pojawieniem się napisów końcowych (i po upływie stosownego czasu na odnalezienie się w strukturze opowieści) zaczynają nabierać sensu. Może nie całkiem jednoznacznego, ale od dzieł sztuki trudno oczekiwać poddawania się zamkniętej interpretacji. O tym, że wspólne dokonanie Xawerego Żuławskiego i Doroty Masłowskiej nie wszyscy określą mianem dzieła, nie trzeba nikogo przekonywać. Przebicie się przez warstwę pierwszą filmu, tę którą widzimy, bez przeprowadzenia głębszej refleksji, niekoniecznie okaże się wyzwaniem, jakiemu kohorty polskich widzów będą chciały stawić czoła. Jeśli ktoś zada sobie trud wdarcia się pod paznokieć historii, nie może pozostać nieusatysfakcjonowany. W czasach wyczerpania klasycznej narracji eksperyment z formą stanowi pierwszy krok do powiedzenia czegoś ważnego poprzez swoje dzieło. Sama pusta forma, co stanowi dominującą liczbę przypadków, nie doprowadzi jednak do ponownego napełnienia wyczerpanych schematów. Żuławski z Masłowską mają tego świadomość. Na ekranie atakuje nas, serwowana w tempie turbo, akcja - towarzyszymy dresiarzowi Silnemu w jego zmaganiach z życiem, a wszystko podane zostaje przy użyciu zaburzenia chronologii narracji, retrospekcje i futurospekcje są na porządku dziennym, przy czym nie jest całkowicie oczywiste rozróżnienie, które fragmenty filmy oznaczają podróż w przeszłość, które wycieczkę do przyszłości, a co jest tu i teraz. Literacki pierwowzór zawdzięcza swoją sławę w dużej mierze niesamowitemu wyczuleniu Masłowskiej na warstwę dialogową naszej rzeczywistości. Pisarka z jednej strony odwzorowuje język ulic, język młodzieży, jednocześnie tworząc własną wersję polskiej mowy. Wydawało się, że akurat tej warstwy formującej książkę nie da się przełożyć na film. Tymczasem niewykonalne z pozoru zadanie stało się podstawową siłą napędową ekranowej opowieści, apogeum osiągając w epizodzie bitwy na walkie-talkie Lewego i Silnego, choć również dialogi rzucane przez Sonię Bohosiewicz czy stylizowane na głupawą blondynkę teksty w wykonaniu Romy Gąsiorowskiej. Spod tej oprawy wydostaje się - co stanowi największą wartość - spora ilość obserwacji świeżych, spostrzegawczych obserwacji. Film staje się komentarzem naszej bełkotliwej współczesności, choćby poprzez przybranie takiej formy. Możemy przyjrzeć się małomiasteczkowym realiom, nudzie i marazmowi, jaki dotyka młodych ludzi zmuszonych do gnicia w zapyziałych polskich dziurach. Ponadto podpatrujemy proces twórczy i zarazem zaglądamy w wyobraźnię autorki (kolejna płaszczyzna - film o tworzeniu świata przedstawionego, w tym przypadku powieści). Jest jeszcze publiczność jałowego i spłaszczonego spektaklu, czekająca na show i sensację. Po seansie chce się powiedzieć: A to Polska właśnie! Słów kilka należałoby rzec również o aktorstwie, będącym prawdziwym atutem "Wojny polsko-ruskiej". Należy dziękować Opatrzności, że Erykowi Lubosowi nie zgrały się terminy i ostatecznie Silnego zagrał - zaproponowany przez Masłowską - Borys Szyc, który z powierzonego zadania wywiązał się fenomenalnie. Jego wysokie umiejętności aktorskie nie są tajemnicą, ale mimiczna sprawność w filmie Żuławskiego i zdolność do przykuwania uwagi przez bite 90 minut, to osiągnięcia, które należy szczególnie pochwalić. Wreszcie poza Teatrem Rozmaitości i etiudami studenckimi wykorzystany został ogrom talentu Romy Gąsiorowskiej, która jako Magda buzuje emocjami, fascynuje, uwodzi i piekielnie trafnie oddaje moc dialogów. Niespodzianką jest Michał Czernecki. Jako Lewy bawi i intryguje, sprawdza się w roli dresiarza. Świetny występ Soni Bohosiewicz nie dziwi tak bardzo, jak w przypadku Czerneckiego, bo znana z "Rezerwatu" aktorka niejednokrotnie pokazywała już aktorski pazur. Tutaj mamy do czynienia z wulkanem energii, kipiąca od negatywnych emocji Natasza wibruje niepokojącym soundem zaćpanej degeneratki. Szalona jazda bez trzymanki, jaka staje się udziałem widza, nie ma odpowiednika w polskiej kinematografii. W pewien sposób Xawery Żuławski "Wojną polsko-ruską" kontynuuje filmowe tradycje ojca, również balansującego na cieniutkiej linie, rozpiętej między geniuszem a pseudointelektualnym bełkotem, między głębią a banałem. Pesymistyczna w wymowie adaptacja Masłowskiej ogrywa, na szczęście, swój ponury przekaz potężną dawkę ironii, sarkazmu i dystansem twórców do prezentowanej odbiorcy opowieści. Podobnie było w piętnującym biurokracyjny system "Brazil" Terry'ego Gilliama. Jednak duet Żuławski-Masłowska nie kopiuje. "Wojna polsko-ruska" to dzieło osobne, w którym dokonano niemożliwego i jeszcze da się to z zainteresowaniem oglądać. Czyżby polski film roku? ....................................................................................................... Autor: Maksymilian Nowicki, 23 maja 2009 Dorota Masłowska w książce z 2002 podzieliła krytyków, a teraz zanosi się na to, że tę samą rolę przyjmie Xawery Żuławski dzięki ekranizacji tegoż dzieła. Po pierwsze, zdolna ekipa aktorów młodego pokolenia (w tym dwa polskie talenty ostatnich lat - Roma Gąsiorowska i Sonia Bohasiewicz ) jest tym, bez czego film wiele by stracił. Do kunsztu Borysa Szyca nie trzeba chyba nikogo specjalnie przekonywać. Aktorzy grają nad wyraz, ale przecież takie było zamierzenie - karykatura polskich zachowań i nieudolności językowych wypada tu brawurowo. Obśmiewane jest wszystko, od stosunku do polityki, stosunku sensu stricte i stosunku do stosunku, po wyrażanie własnego zdania, hipokryzję, modę, subkulutury, kończąc na kompleksach, uzależnieniach i małostkowości. Brak fabuły, łamanie zasad składni tekstowej, totalna anarchia przypominająca niepokojąco bełkot - książka była się w stanie przed tym obronić (a nie jest to znowu takie oczywiste w świecie literatury), dlatego tym bardziej jest w stanie to zrobić film, gdzie konwencje łamane są od lat. Do tego stopnia, że w skali światowej "Wojnę..." niekoniecznie można nazwać oryginalną. Zabawy z chronologią, motyw filmu w filmie, duży ładunek psychodelii i pozornego kiczu... Te znane na świecie zabiegi już w Polsce nie są tak często stosowane i dlatego oryginalność powinna być siłą filmu, przebijającą się przez naszą podwórkową kinematografię marazmu. Film jest smakowicie nierealny, teledyskowy, czujemy że to wszystko nie trzyma się kupy, choć technicznie skrojony jest na wysokim poziomie. Sam bohater odczuwa "brak świadomości", rozpaczliwie pytając w pewnym momencie: "Czy ja żyję?". Ten umowny świat w końcu wali się na naszych oczach, a Masłowska, genialnie beztroska, sepleniąca mała dziewczynka, ukazuje się nam jako stworzyciel tego świata. Brzmi niedorzecznie? Ten film jest tak inny, że chce sie go oglądać, a widz nigdy nie wie, czy jego śmiech jest właściwy. Czytelnictwo wśród młodego pokolenia, powiedzmy sobie szczerze, jest w naszym kraju zjawiskiem niszowym, a dzieło Masłowskiej, co by o nim nie mówić, było jednak trochę alternatywne. Żuławski z kolei robi film mimo wszystko popowy, komercyjny (efekty specjalne, dynamizm akcji, efekciarstwo sytuacyjne). Do czego zmierzam - film się dobrze sprzeda, ludzie będą się bawić, ale jaka część widowni go zrozumie? Sama Masłowska boi się że "teraz ludzie będą ściągać z tego filmu teksty i dzwonki na komórkę". Obawiam się, że to prawda. Jako fan książki muszę powiedzieć, że jakkolwiek część najważniejszych cytatów prześliznęła się do filmu, to spora ich liczba już nie, dostało się za to kilka tych niekoniecznie ciekawych. Jestem świadom, że w tej kwestii wiele nie dało się zrobić, niestety taki już los ekranizacji... A propos ekranizacji - jest to ekranizacja dosyć nietypowa, bo w treść akcji Żuławski wplótł sceny z życia prawdziwej Masłowskiej. Czyżby stwierdził, że jego dzieło jest zbyt klarowne? :) "Wojna polsko-ruska" nie może zaskoczyć fabułą, bo takowej nie posiada (nawet jeśli by się pojawiła - nie miała by znaczenia). Ten film to głównie szary obraz subkultur naszego społeczeństwa - hermetycznych środowisk, w których wydarzeniem dnia jest bójka dwóch meneli, a których mieszkańcy mechanicznie posługują się strzępami zasłyszanych zdań i zachowań, sami w głowach mając mentalny śmietnik, powstały poprzez miejsce w którym żyją i używki, które zastępują im płatki na śniadanie. To też popis aktorski Szyca, Gąsiorowskiej i reszty. To, w końcu, wydarzenie na rodzimym rynku. Serial nakręcony przez Rosjan i Ukraińców, ale wyreżyserowany przez Waldemara Krzystka, gromadzi co tydzień przed telewizorami już prawie 7 milionów Polaków. W Rosji obejrzało go ponad 20 milionów widzów, którzy teraz logują się na polskie fora dyskusyjne i wypominają, że o wielkiej piosenkarce przypomniano sobie w jej ojczyźnie dopiero teraz, że przez lata - jeszcze za życia! - była zapomniana i żyła w niedostatku, wożąc z koncertów w Związku Radzieckim "drogocennosti i czesnok" (biżuterię i czosnek). A przecież mogła opływać we wszystkie dobra, gdyby zdecydowała się zostać w kraju swojego filmie dopiero tę scenę zobaczymy, ale wydarzyła się naprawdę. Po koncercie na moskiewskich Łużnikach, Leonid Breżniew, który ją - jak miliony Rosjan - uwielbiał, zaproponował Annie German obywatelstwo, do którego miała prawo, a na dodatek 3-pokojowe mieszkanie w stolicy, daczę pod Moskwą i samochód. O tym fakcie mówi w wywiadzie, opublikowanym w "Polityce" Waldemar Krzystek, reżyser serialu. Ale o tym, że był to pomysł kompozytora słynnej "Katiuszy", piosenki, którą podczas II wojny śpiewali podobno nawet niemieccy żołnierze - można przeczytać tylko we wspomnieniach Artura Germana, młodszego brata jej ojca, który dopiero w 1974 roku dowiedział się, że ma bratanicę… Na prośbę Matwieja Blantera Anna German zaśpiewała "Katiuszę" na jednym z koncertów w ZSRR. Poważany kompozytor był zachwycony jej liryczną wersją. Tłumaczył Annie: "Tu możesz mieć wszystko - ordery, zaszczyty, mieszkanie, na co ci ten biedny kraj, Polska? To jest nie tylko moja propozycja" -przekonywał ją. Kłopotliwa genealogiaTo fakt: urodzona w Uzbekistanie Anna German była uważana w ZSRR za rodaczkę. Wydała tam kilkadziesiąt płyt, pisali dla niej najlepsi twórcy tego kraju, tam miała swoją największą i uwielbiającą ją publiczność. Żeby nie przykleiła się do niej opinia pupilki Breżniewa dodam, że uwielbiała już również Raisa Gorbaczowa, o czym mówiła w czasie swojej wizyty w Polsce w 1988 i jej matka nie miały żadnych wątpliwości: Polska je przygarnęła, uratowała. Dopiero teraz, za sprawą serialu, większość polskich wielbicieli jej talentu dowiedziało się, w jaki sposób. Irma Martens w 1943 roku wyszła za mąż po raz drugi. Poślubiła (w Dżambule, w południowym Kazachstanie) Polaka, Hermana Bernera. Zginął pod Lenino. Dzięki małżeństwu z polskim oficerem Irma wraz z rodziną mogła wyjechać do Polski. W przeciwnym razie byłoby to niemożliwe - tylko obywatele Polski mogli opuścić ZSRR. Przez wiele lat jednak nawet ona oficjalnie utrzymywała, że to fakt, iż ojciec Anny urodził się w Łodzi był powodem, dla którego zdecydowała się wyjechać. To jednak tylko w części prawda. Jewgienij German wprawdzie urodził się w Łodzi, ale nigdy nie był ani Polakiem, ani obywatelem Polski. I - jak pisze w swoich wspomnieniach Artur German - to nie tylko wysoki wzrost był piętą achillesową Anny German, ale również jej pochodzenie. Bo przyznawać się do niemieckich przodków nie było wówczas łatwo ani w Rosji, ani w Polsce - twierdził jej stryj. Artur German spisał swoje wspomnienia pod koniec życia. Przodkowie ojca Anny, Hörmanowie - przybyli na Ukrainę z Niemiec na przełomie XVIII i XIX wieku. W 1819 roku jej prapradziadek założył wieś Hoffnung (pol. Nadzieja, ros. Nadieżda - później Anna skomponuje i zaśpiewa wielki przebój o tej nazwie). Położona w okolicach Berdiańska w obwodzie zaporoskim nad morzem Azowskim miejscowość nazywa się obecnie Olgino. Tam też urodził się dziadek Anny German -Friedrich ( który swoje nazwisko pisał już: Hermann). Przez trzy lata studiował w znajdującej się wówczas pod zaborem rosyjskim Łodzi, gdzie pobierał nauki w Seminarium Ewangelickim. I to właśnie tam w 1910 roku przyszedł na świat jego syn Eugen (ojciec Anny). Zdarzenie to potwierdza księga parafialna, która zachowała się do dzisiejszego dnia w jednym z łódzkich kościołów. Po ukończeniu studiów Friedrich, wraz z rodziną powrócił na tereny obecnej Ukrainy. Dziadek Anny German został aresztowany w 1929, podczas kolektywizacji. Werdykt był standardowy: pięć lat pozbawienia wolności oraz pięć lat ograniczenia praw publicznych. Osiemnaście miesięcy później Friedrich zmarł w obozie pracy, koło Archangielska, na północy ZSRR. Represje dotykały wówczas całe rodziny. Najstarszy syn, Willi, postanowił uciec. Udało się mu przedostać przez Polskę do Niemiec. W jego ślady chciał pójść Eugen. Do Willego, do Niemiec dotarł jeszcze jego list, w którym pisał, że wybiera drogę przez republiki ZSRR w Środkowej Azji, a potem - Iran. Jednak w 1934 roku przepadł bez wieści, a rodzina uznała, że zginął. Prywatne śledztwo wuja ArturaNa początku lat 70. do Willego napisała z Syberii siostra: "Tutaj często puszczają w radiu i telewizji koncerty Anny German, polskiej piosenkarki. Czy nie jest to przypadkiem córka Eugena?" Takiego podejrzenia nabrał również drugi z braci, Artur, gdy usłyszał Annę po raz pierwszy, w radiu. "To się działo - dokładnie pamiętam - 11 września 1973 roku. Z dziennikiem klasowym pod pachą szedłem korytarzem technikum przemysłowego w Karagandzie, gdy usłyszałem płynący z radia znajomy głos. Tak właśnie śpiewały moje starsze siostry, tych głosów, specyficznej intonacji - nie słyszałem nigdzie poza domem rodzinnym. Było już po dzwonku, inni nauczyciele zaczynali lekcje, a ja czekałem, aż piosenka się skończy. I usłyszałem głos spikera, który mówił, że śpiewała polska piosenkarka, Anna German. Przemknęło mi przez myśl: może to córka Eugena? Niedługo po tym wydarzeniu dostałem list od Willego. Pisał, że po raz kolejny dowiedział się od naszej siostry, Berty, o koncertach w Rosji polskiej piosenkarki. Dlaczego myśleliśmy, że to córka Eugena? Bo do rodziny docierały różne pogłoski o jego losach, niektóre tak fantastyczne, jak ta, która mówiła, że dotarł do Warszawy i był tam dyrygentem chóru. Po powrocie do domu napisałem list do Mosskoncertu - z prośbą o udostępnienie mi danych biograficznych Anny German. Odpowiedzi nie było. Z Leningradu, gdzie również napisałem odpowiedzieli, że nie udzielają takich informacji…Przeprowadziłem się z rodzina do Celinogradu, gdzie zacząłem pracować w redakcji niemieckojęzycznej gazety Freundschaft. Teraz razem z siostrą, Ludmiłą, gromadziliśmy wszystkie informacje o Annie, ale nigdzie nie mogliśmy znaleźć imienia jej ojca. Może jednak Eugen dotarł do Warszawy? W myślach już go pochowaliśmy - taki los spotkał naszych rodziców (matka Eugena została aresztowana i rozstrzelana w 1938 roku - przyp. red), brata Rudolfa, a siostra i ja trafiliśmy do łagru, ale teraz nadzieja ożyła. Ciągle wracały te pytania, z każdą informacją o koncertach Anny w różnych miastach ZSRR. I - w końcu - przyjechała również do Celinogradu. Do kas stały ogromne kolejki po bilety i - mimo, że sala liczyła 2,5 tys. miejsc -szybko ich zabrakło. Liczyliśmy już tylko na cud. I cud się zdarzył - organizatorzy namówili Annę na dwa dodatkowe koncerty. Jednak ten maraton tak wyczerpał ją, że po koncercie nie chciała się już z nikim spotykać, nawet z dziennikarzami. Miałem już tylko jedną szansę, aby rozstrzygnąć wątpliwości. Następnego dnia rano poszedłem do hotelu, w którym mieszkała. Etażowej (w radzieckich hotelach na każdym piętrze była pilnująca porządku osoba - przyp red.) pokazałem moją legitymację i powiedziałem: spójrzcie, jak się nazywam. Na jednej stronie moje nazwisko było napisane po rosyjsku, na drugiej - po niemiecku. - I co pan chce przez to powiedzieć - spytała. - A to, o czym myślicie - odpowiedziałem. Wzięła moja legitymację, zapukała do drzwi…Po kilku minutach wpuszczono mnie do pokoju. Naprzeciwko mnie stała posągowa blondynka, wyższa ode mnie o głowę. Po chwili rozmowy zapytałem w końcu, jakie jest imię jej ojca. Jewgienij - odpowiedziała. Tak długo czekaliśmy na tę odpowiedź. Trzęsącymi się rękoma wyjąłem z kieszeni na piersi fotografię mojej rodziny z lat 20. Są na niej moi rodzice i my, ośmioro rodzeństwa. Zapytałem: czy pani rozpoznaje kogoś na tym zdjęciu? Anna bez zastanowienia odpowiedziała: Wo ist er? Wir haben so ein Bild zu Hause (Gdzie on jest? U nas w domu jest taka sama fotografia!). A ja myślałem, że to ty wiesz, gdzie on jest - powiedziałem Anny jej rodzina dowiedziała się o aresztowaniu Eugena, ale na informacje oficjalne o jego losach czekali jeszcze kilkanaście lat. Dopiero w czasach Gorbaczowa rodzeństwo Jewgienija Germana, otrzymało dokumenty, świadczące o tym, że został rozstrzelany w Taszkiencie pod zarzutem szpiegostwa na rzecz Niemiec i że 15 listopada 1957 roku został pośmiertnie zrehabilitowany. Piosenkarka do końca życia o tym się nie dowiedziała. Anna German nie chciała od ZSRR zaszczytów i orderów. Jej sędziwa już matka - jak pisze Artur German - zażądała odszkodowania za śmierć męża…A tymczasem w Kwidzynie...Kolejnym polskim śladem w biografii Anny German jest właśnie rodowód jej matki! Irma Berner z domu Irma Martens (1909-2007) była potomkinią holenderskich mennonitów, których sprowadziła caryca Katarzyna II. Rodzina Irmy mieszkała w wiosce Wielikokniażeskoje nieopodal miasta Koczubiejewskoje w Kraju Stawropolskim. Jednak to dopiero z wydanej w Niemczech w 2003 roku książce "Nieznana Anna German" dowiadujemy się, że przodkowie Anny przyjechali do Rosji nie z Holandii, a z Niemiec. Artur German wymienia nawet miejscowość, z której pod koniec XVIII wieku wyruszyła do Rosji rodzina Irmy: prostu: Kwidzyn. Antoni Barganowski, kwidzyński historyk i współautor przewodnika po szlaku turystycznym "Śladami mennonitów w Dolinie Kwidzyńskiej" zdziwił się tą informacją. Kiedy spotkał sędziwą Irmę Martens w muzeum mennonickim w Nowym Dworze przed kilku laty - nic na ten temat nie mówiła. Ale -obiecujemy sobie - o osiedlonych nie tylko na Żuławach, ale i na Powiślu mennonitach jeszcze porozmawiamy… {"type":"film","id":298581,"links":[{"id":"filmWhereToWatchTv","href":"/film/Wojna+polsko-ruska-2009-298581/tv","text":"W TV"}]} powrót do forum filmu Wojna polsko-ruska 2009-06-13 22:30:11 ocenił(a) ten film na: 4 „Wojna polsko ruska”- recenzjaPoszłam na wymieniony wyżej film bez żadnych uprzedzeń, z pewnym dystansem i zaniżonym spektrum oczekiwań. Nie czytałam żadnych jego recenzji, ani nie znałam opinii moich znajomych. Nie interesuje mnie jaką nagrodę otrzymała książka, na podstawie której nakręcono film oraz jacy aktorzy w nim grają. Potraktowałam ten film z pewnym... dystansem . Film opowiada historię, którą nieczęsto mamy okazję obejrzeć na dużym ekranie( mimo przeraźliwie niskiego poziomu kinematografii wogóle). A to dlatego, że historii w zasadzie nie ma. Główną rolę grają w niej dresy, ćpuny, wyrzutki oraz narkotyki, seks i przekleństwa. Skoro już tak musi być...W porządku. To wszystko idzie w parze z urojeniami, przemocą, a to z kolei towarzyszy głównemu bohaterowi- Silnemu, który siedzi w centrum całej naszej „historii”. Jest jeszcze siła sprawcza tego, w co wpatruje się widz, siedzący w kinie. Mianowicie młoda Dorota Masłowska, pisarka, w umyśle której rodzi się cała fabuła filmu. Mówniąc fabuła mam na myśli parę dni z życia Silnego, jego kobietę, przypadkowe znajome, jego chlanie, ćpanie i bójki. Naprawdę chciałabym napisać coś, co przybliżyłoby wam o czym jest ten film, ale jestem świeżo po seansie, a nie umiem tego zrobić. Po prostu nie wiem o czym był ten film. Próbuję znaleźć jakiś punkt zaczepienia, jakiś wątek, ale...kurcze...nie ma wątków w tym filmie. Ludzie pojawiają się i znikają, towarzyszą temu koks i rzyganie, albo rozróba. Mimo świetnych ról Szyca, Bohosiewicz i innych i tego, że nie wyszłam( jakimś cudem) z tego filmu zawiedziona, z poczuciem rozbicia i niezadowolenia( a to jest osiągnięcie) to nie ma rzeczy, która mogłaby ten film obronić. Zdecydowany przerost formy nad treścią, chociaż momentami wyobrażenie na temat tego o czym jest ten film zupełnie straciło rację bytu. Napewno nie jest to film o tak zwanej „polskiej rzeczywistości”, czy o dresach z blokowiska. W „Wojnie polsko-ruskiej” rzeczywistość miesza się z fikcją. Bohaterowie, ich zachowania, wypowiedzi są przerysowane, wyolbżymione. Dodatkowo, ten zabieg potęguje niezliczona ilość wulgaryzmów i dziwnych zachowań. Mimo, iż widziałam w życiu różne rzeczy nie zdarzyło mi się, żeby ktoś zdemolował mi mieszkanie, a potem wciągnął nosem barszcz czerwony w proszku. A mieszkam przecież w Polsce. W filmie zarówno bohaterowie, jak i ich zachowania oraz wypowiedzi są tendencyjne do granic możliwości. Znajdziemy w nim wszystko, od dresa, po dziwkę, ćpunkę, satanistkę i zagorzałą katoliczkę, której rodzice donosili komunistom, by żyło im się lepiej. Wszystko oczywiście przedstawione w jak najgorszym świetle, z pewnym przekonaniem, że nie będzie lepiej, że nie ma dobrych stron. Nie przypomina mi to pod żadnym względem , ani Polaków, ani „polskości”. Z całym szacunkiem, obalamy więc także mit, że ten film o czymkolwiek opowiada. Nie mam pojęcia o co chodzi z tytułową „Wojną polsko-ruską”. Oprócz tego, ze tytuł jest chwytliwy, w filmie praktycznie nie istnieje, a raczej jest mało istotnym tłem dla akcji. W ogóle mam dziwne wrażenie, że tytuł powstał zanim powstała wątpliwej jakości historia. To tyle o całej tej „Wojnie polsko-ruskiej”. Patrycja Markowska sawant ocenił(a) ten film na: 10 Patricia jaka historia?wracając nocą z jakiejś imprezy stałem się światkiem pewnej podpitych delikwentów w wieku mniej więcej 20-22lata i nawalone nastoletnie działali wspólnie dociskając "czule" swoją towarzyszkę do ogrodzenia, ona sama wyglądała na coś do niej. mijając ich usłyszałem tekst "masz zajebistą dupę, ale bym Cię pierdolną w srakę".nie wiedziałem czy się śmiać czy płakać...co sądzisz o tej historii? Propor ocenił(a) ten film na: 4 sawant to opisz to i może ktoś zrobi o tym się z opinią Patrycji Markowskiej sawant ocenił(a) ten film na: 10 Propor polecam pozostać przy przepięknych i wzruszających serialach z Brazylii które opowiadają o życiu prawdziwym choć nierzadko trudnym:D sawant Każdy może mieć swoje zdanie. Pewnie ta recenzja wyglądałaby dziś inaczej, ale napisałam jak odebrałam ten film niespełna dwie godziny po seansie, napisałam to co myślę i to jakie ten film zrobił na mnie wrażenie. Męczy mnie fakt, że wielce prawdopodobne jest to, że cały marketing wokół tego filmu zrobił odbiorcom dużą krzywdę. Czy możliwe jest to, że idąc na film i nastawiając się, że jest dobry, wychodzimy z kina z takim właśnie przekonaniem, mimo że, paradoksalnie film jest zły? I w ogóle gdzie jest granica między tym co naprawdę jest, a tym co nam się wydaje i czy jest możliwe, że jej nie dostrzegamy?Takie moje pytanie w przestrzeń. Czekam na opinie. Patrycja Markowska sawant ocenił(a) ten film na: 10 Propor w sumie to mógłbym tę historie spisać ale obawiam się, że przedstawiłbym ją w złym świetle, może Ty się tego podejmiesz? Propor ocenił(a) ten film na: 4 sawant Nie podejmę się tego ponieważ sam znam takich historii "na pęczki".Takie opowieści są dobre przy piwie dla śmiechu. Że kumpel nawalony naszczał tu i tam (albo jak w filmie do papużek)Że tez z tym poszli i narobili bardachy w którymś z zafascynował chyba tylko ludzi którzy do tej pory pływali po powierzchni naszej rzeczywistości i nigdy nie zadali sobie trudu by zobaczyć jak to wszystko wygląda bliżej też że pierwszy lepszy policjant sypałby takimi historiami jak z rękawa - tyle, że jemu nie byłoby do śmiechu bo to on widział potem przerażoną dziewczynę z "Polskiego Burgera", albo plującego krwią małolata który spóźnił się na nocny autobus i dzięki temu poznał lokalnego "Silnego"PozdrawiamAha, aby wracać do brazylijskich seriali to musiałbym najpierw się nimi fascynować. Nie oceniaj ludzi pochopnie, przecież możesz w każdej chwili wejść w mój profil i sprawdzić jakie filmy lubię. użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 4 sawant Wiesz co Interest historia jak każda inna ale nie wiem czy warta opowiedzenia. użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 4 Patricia Czy naprawdę nikt tego nie skumał, czy tylko się tak zgrywacie? Tym bardziej, że mam wrażenie, że zarówno scenarzyści w filmie jak i Masłowska w książce przedstawili to chyba nawet zbyt dosadnie. Przecież to opowieść o twórczości, nie o niczym konkretnym tylko o samym akcie twórczości i radości z niego płynącej. Od samego początku widzimy Masłowską, która pomiędzy nauką, a życiem rodzinnym pracuje nad ksiażką. Poznajemy źródła jej inspiracji, jej wrażliwość i bogaty świat wyobraźni. Tak powstaje zupełnie nowy świat i dziwne, absurdalne sytuacje, ale istotą jest siła wyobraźni, która nadaje naszemu życiu nową jakość. w takim razie gratuluję wyobraźni Dorocie Masłowskiej:)Doprawdy...:P Propor ocenił(a) ten film na: 4 Patricia W tym przypadku nie Dorocie Masłowskiej tylko jak napisałem w swojej recenzji, reżyser miał pomysł na ten film jednak w mojej opinii pracował na kiepskim materiale wyjściowym. Propor Czyli wszystko sprowadza się do tego, że "Wojna polsko-ruska" to kiepska książka. użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 4 Patricia To jest twoje zdanie, moim zdaniem jest genialna. Propor ocenił(a) ten film na: 4 Kwestia gustu, ja nie czytałem i po obejrzeniu filmu na 99% tego nie nie przemawia do mnie "powieść dresiarska", może dla ludzi oderwanych od rzeczywistości, było to objawienie. Jednak dla większości spotykającej takie buractwo na w drodze do pracy,domu,sklepu jest to po prostu szara rzeczywistość...Aha nie obraź się za "oderwanych od rzeczywistości" to taka że o mnie (któremu się wydaje że dużo widział) mógłby to samo powiedzieć pierwszy lepszy policjant z dochodzeniówki czy nawet z patrolu interwencyjnego. :) użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 4 Propor No i git ja w 99% jestem oderwana od rzeczywistości więc chyba pasuje ;) Propor ocenił(a) ten film na: 4 Dla mnie jak najbardziej pasuje :)Gratuluję, oby udało się tak Tobie przeżyć życie, a ewentualna konfrontacja z rzeczywistością była jak najmniej bolesna. :) użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 4 Propor Nie, nie jest mi lekko z takim życiem ale co mogę zrobić ;( A co do konfrontacji z rzeczywistością to miałam ich aż nadto i były bardzo bolesne. Propor ocenił(a) ten film na: 4 Patricia uważaj Patrycjo mówisz, że "król jest nagi" :) Propor trudno, przeżyję, mam nadzieję, że król też:)też chyba nie skuszę się na przeczytanie książki, choć miałam taki zamiar. Chciałabym wiedzieć jakie książki dostają w Polsce nagrodę Nike. cały czas szukam pozytywów, nasunęło mi się teraz, że montaż był niczego sobie, efekty specjalne, muzyka, ale ostatecznie w mojej opinii film się nie wybronił. Propor ocenił(a) ten film na: 4 Patricia Kolejny raz muszę się z Tobą zgodzić :) To już zalatuje klakierstwem :) Propor niestety jakkolwiek to nie brzmi to wiedz, że ci nie zapłacę za zgadzanie się ze mną, więc chyba pozbyliśmy się złudzeń co do klakierstwa:)wielu ludzi mówiło o tym filmie, że jest "wybitny" co wywołało u mnie śmiech i łzy, bo naprawdę nie wiem na czym polega jego wybitność. problem w tym, że recenzując trudno mówić tylko o książce, albo tylko o filmie. Propor ocenił(a) ten film na: 4 Patricia Tak, ale to nie nasz problem, ponieważ jeśli do prawidłowego odbioru filmu należałoby wcześniej przeczytać książkę to powinniśmy zostać o tym byłaby chyba pierwsza ekranizacja w której brak przeczytania lektury uniemożliwia prawidłowy obiór filmu.

wojna polsko ruska gdzie jest feta